O książce: 2020 / - Ona nie jest twoja. To jest moje dziecko i dziecko Renaty. „Kłamiesz dalej” – mlasnął językiem i położył dłonie na moich ramionach, ściskając moje mięśnie, aż zabolały. „Przypomniałem sobie ciebie, Katiuszo, przypomniałem sobie, jak cię miałem, co miałeś na sobie, a nawet jak jęczałeś, pamiętałem”. Zrozumieć? Wszystko pamiętałem. „To jest moje dziecko i dziecko Renaty” – powtarzała jak zdarta płyta. Po prostu powtórzyła to samo, a jej palce coraz mocniej wciskały się w jej ramiona, powodując jedynie ból rozprzestrzeniający się po plecach. - Przyszłaś do niego już w ciąży. - NIE. - Powaliłeś mnie. - Nie, od Renaty. – Termin się nie zgadza. - Przedwczesne. Polina urodziła się jako wcześniak. -O czym ty mówisz?! – warknął mi w twarz, odwracając mnie w swoją stronę i potrząsając. - Przestań prowadzić, Katya! Ona jest moją córką i zostanie ze mną.